Geschreven door: Fusien Bijl de Vroe – Director Vereniging Rembrandt
De trein stopte even op de brug over de Oude Maas, vlakbij de plek waar Van Goyen zijn uitzicht moet hebben gekozen. Tijdens deze stop werd reizigers gevraagd door het intercomraampje te kijken. Om het vrijwel onveranderde zicht op Dordrecht te zien, 350 jaar na Van Goyen. En dan het schilderij zelf in het ‘museumgedeelte’
Lang geleden, toen veel sprookjes begonnen, kwam een ​​schilderij in de collectie van het Dordrechts Museum terecht. Gezicht op Dordrecht, geschilderd door Jan van Goyen, in bruikleen van de overheid en uit de voormalige Collectie Goudstikker. Maar het onverwachte verzoek van Goudstikkers schoondochter om dit schilderij te restitueren werd gehonoreerd. En zo leek er na vijftig jaar bruikleen een blijvend gat in de collectie te zijn ontstaan.
Gezicht op Dordrecht | Jan van Goyen | Olieverf op paneel
Maar sprookjes horen goed af te lopen. Peter Schoon weigerde het schilderij weg te halen en dronk thee met de schoondochter om zijn zaak te bepleiten. Niet alleen omdat dit schilderij een van Van Goyens beste werken is, waarin hij als het ware het blijvende beeld van Holland lijkt te hebben uitgevonden, maar vooral omdat dit riviergezicht in Dordrecht niet te missen was. En zo ontstond een schijnbaar onmogelijke opdracht. Peter kreeg zes maanden de tijd – met een eigen aankoopbudget van 75.000 euro – om de afgesproken prijs van 3,5 miljoen euro te vinden.
Geef Dordrecht zijn gezicht terug, zo begon Peter zijn pleidooi op 12 maart 2008. Er werd een loterij georganiseerd – de Van Goyen dateert uit 1651 – en iedereen in de stad kon een kaartje kopen, van 16,51 euro tot 165,10 euro of meer. De stad werd beplakt met affiches, een reeks bedrijven uit Dordrecht deed mee en de stad stelde garant.
Het sprookje eindigde goed. Het bedrag werd gevonden en een half jaar later vertrok het Gezicht op Dordrecht opnieuw per trein uit Dordrecht op triomftocht richting Amsterdam, waar het als de grote liefde van Dordrecht werd getoond in de jubileumtentoonstelling 125 Grote Liefdes van de Vereniging Rembrandt. Om na terugkeer in Dordrecht het museum nooit meer te verlaten.
Maar het sprookje gaat verder. Want deze voor onmogelijk gehouden aankoop werd een aankoop van alle inwoners van de stad, die zich meer dan ooit verbonden voelden met elkaar, met de stad waar zij woonden, met het Gezicht op Dordrecht als verbindende schakel.
Verzamelen met elkaar en voor elkaar, toen verbonden en tot op de dag van vandaag verbonden.
